Dette er en ny serie med små historier, morsomheter eller detaljer som jeg husker fra en by jeg bodde i. Serien heter nettopp det “Byen eg budde i”. Jepp, skal skrives på dialekt. Så fra nå av slår jeg om.
Five-O
Mot min bedre vilje hadde Kassen(litt sensur av navn her) fått meg me på treningskjøret. Holdt ud ganske lenge om eg må få sei det sjøl. På den tiå trente me ein del, me va begge studenta og forpliktelsa konne me se langt itte ei stonn te. Det gjekk stort sett i styrkeløft. Og då må man jo ha utstyr i orden. Eg kjuppte inn ting for å holda både lår og kne varme, sånne løgne silikon moffa som sitte tett innte kroppen.
Itte ei særdeles svette treningsøkt va me ein tur hos Bageren(endå litt meir sensur). Kjenne eg Bageren rett hadde me nok hatt noge godt å spisa øve ein goe drøs, sjel og hjerneføde.
Bageren budde på den tiå i ein ganske sentrale del av byen og budde kun nogen etasja ner ei gammale trapp frå trikkestoppet.
Me lunte ner trappene og ud i byen. Sikten opp gadå herfrå va så goe at me konne se to trikkestopp før me sko på. Som studenta flest va me ulastelig anntrokke i sledne hettegensara og tilhørande tvilsomme benklær. Siden me kom rett frå gymmen hadde me nok både gymklær og sekk direkte frå forelesning.
Me ser trikken to stopp opp. Så ser me to stk Politi troppa opp på vårt stopp. De ser seg ront, leide, spane, snige. Så ser de oss. “Hei. Kan vi få se i baggene?” seie onkel polizei ganske myndig. Min refleks e “Keffor det?”. Eg va ganske møje sintare før, eg har mildna itte eg traff kvinnen i mitt liv. Men på dette punktet va eg ikkje spesielt gira på å mussta trikken eller gje onkel polizei me dørene. “Bjørn, bare zip opp baggen då, ke fillen” seie Kassen, ikkje veldig keen på ekstra bry. Eg øvedrive nok litt og denne historien har nok blitt større enn det han faktisk va med årå, had den litt i baghåve når du lese resten.
“Ke trur dokke eg har i sekken?”. “Vi leter etter to taggere som passer deres beskrivelse” seie onkel polizei, fortsatt ganske myndig. “De ble sett i område her og løp denne veien”. “Eg har ikkje noge sprayboksa i min sekk” seie eg. “Okay, men vi vil fortsatt se”. Mitt problem me autoriteta stikke ikkje så djupt at eg motsette meg noge spesielt meir her. Så dette ska de værsego få lov te, eg e jo ein goe kristen gutt.
Ein mannlige betjent stille seg framføre meg og ska inspisera min sekk, ei dama tar Kassen sin sekk. Du huske ke eg sa tidligare om svette? Og om desse moffane for å holda kroppen varm. La meg fortella deg at de ikkje blir vaska så ofta. De har godgjort seg ei stonn i bag og sekk.
Den kvinnelige betjentet stappte heila håve ner i Kassen sin sekk, kom opp igjen som om himmelen har åpna seg og herrens engla har åpenbart seg for hu og sagt “Frykt ikke”. Men frykt, det va der i auene hennas. Dette va på grenså te kjemisk krigføring, verre en noge løysemiddel det konne likta av sprayboksa frå nogen taggara. Den gymbaggen du glømte i ei vega itte bading for så å finna igjen neste gong. Eg trur betjenten møtte gud den dagen gjønå rusen av svette gymbag. Hu blei jaffal stum og pupillane va utvida. Me blei vinka vidare
Og me rakk faktisk trikken.
-Bjøss